ΜΑΣΟΝΟΙ, ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
Γράφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΑΝΑΡΑΚΗΣ
Στις αρχές της δεκαετίας του '70 η άρχουσα τάξη της γειτονικής Ιταλίας έμοιαζε να βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Η ραγδαία άνοδος του Ιταλικού ΚΚ υπο τον χαρισματικό Μπερλινγκουέρ (27% στις εκλογές του 1972), οι συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις, οι καταλήψεις πανεπιστημίων και σχολείων, οι καθημερινές συγκρούσεις με την αστυνομία, έμοιαζαν να χουν παραλύσει το κράτος.
Ως απάντηση στη διογκούμενη ριζοσπαστικοποιήση των κατώτερων τάξεων του λαού και της νεολαίας, το Ιταλικό κατεστημένο εξαπέλυσε εκτός απ την ασύδοτη κρατική καταστολή και την οργανωμένη φασιστική βία.
Tραμπούκοι της νεοφασιστικής οργάνωσης "Νέα Τάξη" (περίπου 7% του εκλογικού σώματος) επιτήθονταν κατά των εργατών και των φοιτητών στα εργοστάσια στις σχολές και στους δρόμους με ρόπαλα,μαχαίρια, πιστόλια ακόμη και χειρομβοβίδες ενώ τοποθετούσαν και βόμβες σε δημόσιους χώρους (όπως το 1970 στο τραίνο Ιτάλικους-εξπρές σκοτώνοντας έξι μέλη της νεολαίας του ΙΚΚ που πήγαιναν να παρακολουθήσουν ένα συνέδριο στη Μεσσίνα).
Ως απάντηση ένα κομμάτι της Αριστεράς αυτονομήθηκε και πέρασε στο λεγόμενο "διάχυτο αντάρτικο πόλης"(θεωρητικός το οποίου θεωρήθηκε ο διανοούμενος Τόνι Νέγκρι).Ισχυρότερη οργάνωση αυτης της "τάσης" υπήρξαν αναμφίβολα οι περίφημες "Ερυθρές Ταξιαρχίες -Μαχόμενο Κουμουστινικό Κόμμα" που απ το 1972 και μετά άρχισε τις ένοπλες επιθέσεις σε κρατικούς στόχους (αστυνομία,εργοστασιάρχες,εισαγγελείς,πολιτικοί).
Αυτα ήταν τα λεγόμενα "μολυβένια χρόνια".
Όπως αποκαλύφθηκε αργότερα στη δεκαετία του '90, η όλη αναταραχή ήταν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου των μυστικών υπηρεσιών της Ιταλίας αλλά και με την συμμετοχή των Αμερικανών σε συνεργασία με τις εγχώριες ελίτ, που πήρε την ονομασία "στρατηγική της έντασης" και σκοπό είχε την αποδυνάμωση και περιθωριοποίηση της Ιταλικής Αριστεράς. Αιχμή του δόρατος αυτής της στρατηγικής ήταν βέβαια το κλιμάκιο της CIA στη Ρώμη αλλα και η μυστική μασόνικη στοά Ρ2 η οποία σχεδίαζε την προώθηση των μελών της στην ηγεσία του κράτους και της τηλεόρασης και τη χρησιμοποίηση της τρομοκρατίας για τη λήψη αυταρχικών μέτρων τα οποία θα περιόριζαν τη δράση των αριστερών οργανώσεων και των συνδικάτων(επιχείρηση "Γκλάντιο"- Ακόντιο), ενώ ο "Μέγας Δάσκαλος" της στοάς στρατηγός Νταλακιέζα επεξεργαζόταν ακόμα και το ενδεχόμενο πραξικοπήματος αν το ΙΚΚ καταλάμβανε την εξουσία.
Ωστόσο παρά τις προβοκάτσιες και τις προκλήσεις εξ αριστερών του το ΙΚΚ συνέχιζε την ανοδική του πορεία.Στις εκλογές του 1976 με 34 % το ΙΚΚ είναι δεύτερο κόμμα σε απόσταση αναπνοής απ τους δεξιούς Χριστιανοδημοκράτες.Το σύστημα βρίσκεται σε κατάσταση πανικού.Τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να σταματήσει την κατάληψη της εξουσίας απ την Αριστερά.Τότε ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ παίρνει τη μοιραία όπως αποδείχτηκε απόφαση : πεπεισμένος απ το πρόσφατο τότε παράδειγμα της Χιλής πως η Αριστερά απο μόνη της δε μπορεί να κυβερνήσει, λόγω του πολέμου που θα της κηρύξει αμέσως το "βαθύ κράτος", κόβει τους δεσμούς του κόμματος με τη Σοβιετική Ένωση και υιοθετεί την πολιτική του λεγόμενου "Ιστορικού Συμβιβασμού" σε συνάρτηση με το ρεύμα του "Ευρωκουμουνισμού" ή του "δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό".
Στόχος της πολιτικής του Μπερλινγκουέρ ήταν η άνοδος του ΙΚΚ στην εξουσία σε συνεργασία με τη Δεξιά ούτως ώστε να απορροφηθούν οι τυχόν "κραδασμοί" που ανέκυπταν από τη συμμετοχή κουμουνιστών σε κυβέρνηση μιας χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ. Κυριότερος σύμμαχός του σε αυτό το εγχείρημα ήταν ο μετριοπαθής πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας και πρώην ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών Άλντο Μόρο και κυριότερος αντίπαλος ο αδίστακτος ακροδεξιός πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεότι.
Το 1977 θα είναι μια χρονιά φρίκης για την Ιταλία. Η χώρα φτάνει στα πρόθυρα του εμφυλίου. Πιστόλια και μαχαίρια βγαίνουν σε αναρχικές διαδηλώσεις, φασίστες και Ιταλοί καραμπινιέροι δέρνουν και πυροβολούν ότι κινείται, στρατώνες κι αστυνομικά τμήματα δέχονται επιθέσεις με κάθε μέσο (από μολότωφ μέχρι οπλοπολυβόλα..) ενώ οι Ερυθρές Ταξιαρχίες έχοντας αυτό-αναγορευτεί ως "ένοπλη πρωτοπορία" του κινήματος με 400 περίπου ένοπλα ενεργά μέλη και πάνω από 10.000 υποστηρικτές, επιδίδονται σε ένα μπαράζ απαγωγών και δολοφονιών σε όλη τη χώρα.
Παρολαυτά ή και εξαιτίας όλων αυτών, ο Μπερλινγκουέρ μένει πιστός στην τακτική του.Στις αρχές του '78 έρχεται σε εκ νέου σε συνεννόηση με το Μόρο με σκοπό το σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών-Κουμουνιστών, για να αρθεί το πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο όπως πίστευε. Όλα φαίνεται να πάνε καλά και ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης ορίζεται για τα μέσα Μαρτίου. Όμως η "ένοπλη επαναστατική πρωτοπορία" των ΕΤ γεμάτη βολονταριστική αυτοπεποίθηση απ τις ως τότε επιτυχίες της, δε μπορεί να επιτρέψει κατι τέτοιο...
Στις 16 Μαρτιού 1978 οι τρομοκράτες καταφέρνουν επιτέλους το "υπέρτατο χτύπημα στη καρδιά του κράτους" .Ο Άλντο Μόρο απάγεται καθοδόν για την Βουλή οπού θα δίνονταν ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών-Κουμουνιστών.Την επομένη η συγκλονιστική φωτογραφία του προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας ως αιχμαλώτου των τρομοκρατών βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα κι ο Μπερλινγκουέρ βλέπει το "Ιστορικό Συμβιβασμό" για τον οποίο τόσο αγωνίστηκε να καταρρέει μπροστά στα μάτια του, σα χάρτινος πύργος.Έρμαιο των γεγονότων πλέον, ο πιο δημοφιλής κουμουνιστής ηγέτης της Δυτικής Ευρώπης, αναγκάζεται να δώσει "λευκή επιταγή" στην ανεξέλεγκτο αυταρχισμό του κράτους στο όνομα της "εθνικής ενότητας απέναντι στη τρομοκρατία" και στους αναγκαστικούς νόμους για την "προστασία των θεσμών" που τον βάζει να προσυπογράψει ο πανούργος Αντρεότι, βάζοντας ουσιαστικά τις συνταγματικές ελευθερίες του Ιταλικού λαού στον "πάγο" μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '80.
Τα αποτελέσματα θα φανούν σύντομα με την εκλογική κατάρρευση του ΙΚΚ στις εκλογές του '79 την αποδυνάμωση των συνδικάτων του και την αποχώρηση δεκάδων χιλιάδων μελών. Δε θα ταν υπερβολή να πούμε πως αυτή η θλιβερή κατάσταση οδήγησε τον Μπερλινγκουέρ πρόωρα στον τάφο το '84. Μαζί του θάφτηκε και η Ιταλική Αριστερά. Όσο για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, αν και διαβρωμένες από πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών συνέχισαν το καταστροφικό τους έργο μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '80 οπότε αφού πλέον δε του ήταν χρήσιμες, το Ιταλικό κράτος φρόντισε να τις εξαρθρώσει υποχρεώνοντας μάλιστα αρκετούς από τους μέχρι πρότινος "υπερ-επαναστάτες" σε ταπεινωτική αποκήρυξη των ιδεών και των πράξεών τους.
Οι μασόνοι-κρατιστές είχαν θριαμβεύσει. Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2015/06/blog-post_564.html#ixzz3ddki1V1t
